De Josti band Nog zoiets! Ik hou van muziek, daar gaat het niet om. Laat daar geen misverstand over bestaan. Maar ik hou van mooie muziek, met gevoel gespeeld door musici, die hun instrument meester zijn. Bereid zijn er moeite voor te doen. Daar hou ik van. Muziek troost mij als ik het moeilijk heb. En ik had het moeilijk die dag. Ik loop door de stad, en ik zie een poster: Josti band. Ik wist niet wat het was, maar ik dacht band, muziek, daar was ik aan toe. Was toe om getroost te wordendoor mooie muziek. Ik ga daarheen, ik betaal verdomme geld voor een kaartje. Zit daar in die zaal dat tuig begint te spelen KUTMUZIEK!!!! Ongenspireerde bagger. Dat had niets met muziek te maken. Muziek maken doe je met je hart. En dat die je niet door met je tongetje uit je bek kwijlend op een xylofoon te staan hengsten!!
Je zal een componist zijn, gezwoegd hebben voor een mooie melodie. En dan gaan die mafketels want dat zijn ze. Die maken het kapot. En waarom, waarom?? Omdat ze lui zijn te lui om te repeteren, wat elke muzikant moet. Maar nee hoor, 'Ik ben een mongool! Alles wat ik doe is toch wel leuk!!!' Met zo'n instelling blijf je toch zwakzinnig, vind je het gek?? En zo gek zijn ze niet! Oohh nee! Want de hele dag is het zo van: mwe, mwe, mwe, mwe, mwe. En dan is die laatste verzorger weg, en dan tegen mekaar: Ik heb die gozer helemaal ondergekwijld!